Hoe mijn leven begon kan ik je eigenlijk niet vertellen. Niemand heeft me verteld waar ik vandaan kom of hoe ik mijn bestaan leefde. Misschien klinkt dit allemaal wat vreemd, maar soms heb je dat, dat je het allemaal niet meer zo helder weet.

Mijn eerste herinneringen gaan terug naar het moment dat het licht werd, ik had een tijdje, ik denk twee dagen in het donker moeten leven. Omringt door een aantal andere planten, die niet mijn familie waren. De lucht was wat muf, rook vaag naar vochtig karton en ik hoopte er snel uit te mogen. Tijdens die twee dagen begon ik mijn leven te overdenken en leek het eigenlijk net alsof die tijd die ik hiervoor had geleefd er niet meer toe deed.

Ik was eigenlijk nog niet zo heel groot, maar ook niet meer heel klein. Ik wist dat ik het leven al aan ruim tien baby’s had geschonken. Ze stonden nog dicht om me heen, de een al wat groter dan de ander. Je kan immers nooit voorspellen wanneer een baby komt. Zo weet ik eigenlijk ook niet meer of ik meerdere baby’s heb gehad. Maar dat heb ik achter me gelaten, dat ik het verleden niet meer kan ontrafelen. Ik ben tevreden en mijn baby’s doen het goed.

Ik zal je nog wat meer over mijzelf vertellen. Ik heet Pilea Peperomioides. Pilea is mijn voornaam en klinkt best vrolijk toch? Terwijl ik mijn naam aan het repeteren was en ze fluisterden naar de baby’s om me heen, aangezien wij helaas niet allemaal een eigen naam krijgen zoals jullie, is het van belang dat het duidelijk wordt dat elke baby dé naam leert kennen, werd het licht.

Ik was de laatste die werd opgetild en met een wat vragend gezicht werd bekeken, alsof ze had willen zeggen: is dit nou een Pilea. En daar hoorde ik het afschuwelijke woord ‘pannenkoekplant’, ik had mijn bladeren wel willen schudden en ze om me heen willen sluiten, zoals de plant die twee dagen naast mij had gestaan, maar helaas ligt dit niet in mijn vermogen. Dat ik de rillingen krijg van dit woord, kan ik niets aan doen. Slechts een enkeling, in ieder geval de anderen families, zullen het begrijpen.

Het was niet perse een vervelende kennismaking, want ik werd weer neergezet en kon rustig om me heen kijken. Het was een combinatie van bruin en wit, en vanaf de zijkant stroomde licht. Ik kan hier wel gedijen dacht ik nog, terwijl ik op dat zelfde moment iets bij mijn voeten zag bewegen. Er kwam iets op me af, iets raakte me aan, en ik hoorde een stem. Het was niet dezelfde stem die het afschuwelijke woord had uitgesproken, maar een jonge stem, die nog geen woorden sprak. Ik was nieuwsgierig maar moest mijn geduld nog even bewaren.

Er gebeurde ineens van alles, terwijl ik nog aan het bijkomen was van mijn reis. Ik hoorde geritsel en gekletter, werd heen en weer gedraaid en verzet op bijna dezelfde plek. Ik hoorde geschuif en opgewonden geklets. Het gezicht wat vragend had gekeken keek me nu vastberaden aan en glimlachte. Haar stem klonk vriendelijk en ik zag haar wegkijken. Ik keek met haar mee en glimlachte ook. Daar in een stoel dicht bij ons zat de jonge stem die nog geen woorden sprak. Met helder blauw bekeek hij ons.

---

Hierboven las je een eerste idee voor mijn verhaal. Laat vooral weten wat ervan vond, onder dit blog of op Facebook of Instagram. Ik ben benieuwd!